Hoe vaak krijg jij de kans om een eigen roeiboot te kopen? Vrijwel nooit toch? Dat is de reden dat ik dan ook ontzettend enthousiast werd toen ik in oktober vorig jaar erachter kwam dat een roeivereniging in de buurt van Utrecht een oude Wherry (je weet wel, zo’n Vikingboot waar twee stuurtjes in passen) in de verkoop hadden voor een prikkie.
Binnen no time had ik een groep enthousiastelingen verzameld die zich in wilde zetten voor het initiatief ‘Wherry4Orca’, waarbij we met z’n veertienen de Wherry aan Orca zouden schenken. Perfect, zou je zeggen, maar dat viel tegen: het bestuur besloot dat er geen ruimte was voor een Wherry tussen de prachtige Orca vloot in de loods.
‘’We hebben er denk ik één minuut over vergaderd’’ – Bestuur ‘17
Ontredderd ging het Wherry-gezelschap op zoek naar een andere plek voor deze unieke boot. Ondertussen begon de tijd te dringen en wilden de verkopers van de boot toch wel graag weten of de aanschaf door zou gaan.
Stad en land werd afgezocht en bij bedrijven, boerderijen en huizen langs het kanaal werd aangebeld of ze een plekje in hun loods, schuur of tuin vrij hadden voor een roeiboot. De eerste ronde leverde helaas niet zoveel op. De wherry was inmiddels al wel gekocht en werd intussen wél al naar Utrecht gebracht. We besloten haar tijdelijk op het grasveldje naast Orca neer te leggen om vervolgens vanuit die plek nog een ronde langs de huizen te doen.
Ook deze ronde leverde niets op en na dreigementen van het bestuur dat de boot er weg moest ‘anders hakken we hem in stukken’ gingen we over op de allerlaatste mogelijkheid: we leggen de boot onbeheerd op een stuk grond naast de Kromme Rijn.
Dit alles gebeurde tussen begin november-halverwege december, komkommertijd in de roeiwereld en dus besloot NLroei er (in januari pas, toen de boot er al een maand lag) een artikel aan te wijden.
De dag na dit vrij onschuldige berichtje kreeg ik dan ook een sms’je van Anne de Lange, Oud-Orcaan en nu redactielid bij NLroei. Of ik even toelichting wilde geven op het verhaal achter deze boot. Nu had ik daar zelf niet zo’n zin in en iemand uit de Wherry-‘actiegroep’ had aangegeven hem wel even te woord te willen staan. Ik had dat ge-sms’t en ik kreeg toen van hem een berichtje dat het voor mij toch wel beter zou zijn als ik hem zelf te woord zou staan.
Met tegenzin heb ik dan ook over de telefoon bovenstaand verhaal uit de doeken gedaan en hem verteld wat we eraan hadden gedaan om de boot te behouden en dat dit in de praktijk een beetje was tegengevallen. Ik dacht dat het niet de moeite waard zou zijn hier een artikel aan te wijden.
Daarnaast heb ik hem expliciet gevraagd om Orca niet te noemen in het stuk: Orca had hier niets mee te maken, die had juist vanaf het begin afstand genomen van de Wherry. Ook had ik in verband met mijn eigen privacy ook gevraagd niet mijn naam te gebruiken (in ieder geval niet mijn volledige naam).
De week erop sloeg ik dan ook steil achterover van verbazing toen ik het vervolgartikel op Facebook zag.
In dit artikel worden ik en mijn Wherry-maatjes weggezet als ‘Botenbeulen’. Dit is sensatienieuws, dat snap ik, maar waar ik persoonlijk nogal over struikelde was het feit dat Jasper H. van de Algemene Utrechtse Studentenroeivereniging O. genoemd werd. Wie zouden ze nu bedoelen en op welke vereniging zou hij nu zitten.?
Dit vond ik op zijn zachtst gezegd niet netjes, zij het niet belachelijk. Nota bene had ik ze nog voorzien van extra informatie en foto’s van het feit dat de boot inmiddels al niet meer in het stuk bos bij de Kromme Rijn lag, maar nu lag bij een studentenhuis aan de Enny Vredelaan. Daarnaast raakte het artikel kant noch wal aangezien de boot zonder ons ingrijpen waarschijnlijk in stukken was gezaagd en in iemands open haard was beland, mocht deze niet opgekocht zijn.
De bizarre correspondentie in de Facebookreacties die erop volgde, was aan de ene kant hilarisch om te lezen maar was ook ontzettend treurig van de NLroei redactie. Het was fijn dat mede-Orcanen het artikel onderuithaalden en ik heb me ook kostelijk vermaakt met de Trump en Erdogan vergelijkingen, maar uiteindelijk was het nogal een overdreven artikel dat maar voor één dag heel even stof heeft doen opwaaien.
Een mooie toekomst voor de Wherry
Na al deze commotie ben ik verheugd te melden dat we toch nog een mooie plek hebben weten te vinden voor de Wherry. De boot hangt nu in het Amstel Boathouse – een geweldige mooie, nieuwe zaal aan de Amstel met (zoals de naam al doet vernoemen) al een aantal prachtige boten in bezit.
Deze zaal wordt dit jaar gebruikt voor het feest van de Orca Competitie Slotwedstrijden. Helaas zou de zaal zonder speciale vergunning om 3:00 ’s nachts moeten sluiten. Budget voor een vergunning hebben we helaas niet, maar het Boathouse had een deal voor ons: zij betalen de vergunning, in ruil voor een boot ter decoratie. En mochten wij nou net nog een prachtbootje over hebben!
Als voorzitter van de Commissie Competitie Slotwedstrijden was ik uiteraard blij met deze deal en hoewel de Wherry4Orca groep slechts kaartjes voor het feest kreeg (een financiële tegemoetkoming zat er vanuit het bestuur helaas niet in..) is de boot met pijn in het hart uiteindelijk toch gedoneerd aan Orca’s Composlot en heeft de Wherry toch een mooie bestemming gekregen.
Tot slot hebben we jouw hulp nog wel nodig. Als Orcanen moeten we blijven denken aan deze boot, aan de opoffering, het bloed, zweet en tranen die hebben gevloeid. Hoe kan dat beter dan extra te gaan genieten van het feest, zeker nu het doorgaat tot diep in de nacht!
Koop daarom allemaal kaarten via DEZE link en geniet nog een laatste keer van de Wherry!!
Haal door!
Jasper Heuer, botenbeul