Door Lard Montesano Montessori
De tussensprint is misschien wel het meest veelzijdige evenement van Orca. Roeigeweld tussen meer dan twintig eerstejaars ploegen die maar zes keer in een boot gezeten hebben, dan weet je dat er leuke dingen staan te gebeuren. Jezus had in plaats van zijn goddelijke kracht gebruiken om 5000 man te voeden beter wat eerstejaars 500 meter snoeken kunnen laten scheppen, kan je een land vol mensen mee te eten geven. Ik vind wel dat de ploeg die de Triton skiff aangevaren had postuum een blik had moeten ontvangen. Tritons huis is in de mythologie een gouden paleis op de bodem van de zee. Die lieve sjaars probeerde die verdwaalde Tritonees gewoon naar huis te helpen.
Deze pure roei-slapstick wordt dan gecombineerd met een hele dag aan gezelligheid waar alle eerstejaars en coaches lekker aan het pils gaan. De lucht kolkt van de roeivibes en al die spanning wordt in de avond er weer lekker uitgedanst. Deze keer was er echter een bijzonder programma in sterk contrast met het visuele cabaret op het water: De finale van het WK in Sarasota.
Onze geliefde Inge Janssen zou die dag de naam A.U.S.R. Orca verdedigen ( en ook nog het land ofzo, ‘but what have they ever done for us?’). De kantine stond rond 18:00 uur vol. Orca’s culturele mozaïek doet de VS er bij verbleken. Alle zuilen waren die avond vertegenwoordigd. We zagen Gerstgabbers en Lactaatmaten, eerstejaars en ouderejaars, Dispuutsleden en niet Dispuutsleden, Comissietijgers en Comissiesjakers.Al deze mensen exploiteren Orca op hun eigen manier en hebben hun eigen idee over hoe Orca zou moeten zijn. Toch op het moment dat die vrouw daar in die boot zat, voor de meesten een vreemdeling die wij enkel van de naam op die zilveren riem aan het plafond kennen, werd iedereen gewoon Orcaan.
Mensen zaten op ladders, op tafels, op stoelen en banken om het scherm maar te kunnen zien. Voor 6 minuten 16 seconden en 720 honderdsten bestond er niks meer dan de fotonen die door de projector op dat scherm gestraald werden. Iedereen zat in een mentale dwangbuis vastgeketend aan het beeld, onze geest in Sarasota. Soms ruw teruggetrokken naar Utrecht door dat ellendige buffer balkje wanneer de wifi van al die aandacht een beetje nerveus werd. Ik had bijna het gevoel dat de dames ons aan het pesten waren. Driekwart van de race steeds een halve bootlengte achter de Polen en dan in de laatste eindsprint er gewoon moeilijk hard Gass op de linkerbaan langs poeieren. Na die ontzettende eindsprint kwam iedereen juichend bovenwater en je kon de endorfine wel van de vloer dweilen.
Dan dat prachtige filmpje van de hele kantine die het Orca lied scandeert. Ik probeerde me voor te stellen hoe dat voor Inge Janssen geweest moest zijn. Je bent wereldkampioene, een ontzettend bootbeest dat al negen jaar lang roeit en op de hoogste niveaus meedoet. Dan zie je een filmpje van een kamertje vol met jonge studenten. Studenten die gewoon een normaal leven leiden, waarvan sommigen misschien nog geen drie maanden lid zijn van je vereniging. Studenten die wel of niet roeien, drinken of niet drinken, allemaal hun eigen persoon. Dat die studenten zo wild worden van jouw overwinning, dat die nagelbijtend en knarsetandend naar jou staan te kijken. Onze vereniging heet Orca omdat er een cirkel in het logo moest zitten, op dat moment stond die cirkel voor eenheid. Een ketting van mensen aan elkaar verbonden, hoe ver weg sommige schakels dan ook mogen zijn.