In “een kaartje van…” sturen Orcanen elkaar een kaartje met een doorgeefvraag. In de vorige editie vroeg Sjoerd Banken aan Roos Laken hoe zij Orca tot nu toe ervaart.
Hey Sjoerd,
Bedankt voor het doorgeefkaartje! Om er maar meteen in te springen: Orca bevalt goed! Opgegroeid in een roeifamilie heb ik tot ongeveer drie dagen voor mijn inschrijving hard geroepen dat ik ‘echt nooit van mijn leven ga roeien en al helemaal niet bij Orca.’ Het was dus voor mijzelf minstens net zo’n verrassing als voor mijn familie toen ik me bij Orca aanmeldde. Maar goed, dat was slechts het begin, want toen bleek dat ik het roeien nog echt leuk vind ook. Natuurlijk krijg je als zusje/dochter van (ex)wedstrijdroeiers nog al eens de vraag of jij dan ook gaat wedstrijdroeien (en daar ben ik dus zeker niet de enige in), maar uiteindelijk was het wel mijn besluit er voor te gaan. Roeien is namelijk leuk, maar hard leren roeien is nog leuker. Mijn eerste ervaring in een gladde boot was dan ook in de Laken-vier. Extra leuke ervaring aangezien we allemaal bakboord zijn (zit er dan toch iets in de genen misschien?), maar uiteindelijk toch een opstelling in elkaar gezet en het was gaaf! Toch was de eerste keer in de acht wat het hem voor me deed. Helaas geen EJD voor mij dit jaar, maar wel clubacht! De eerste Laken in de clubacht notabene, dus ik treed voorlopig toch niet helemaal in de voetsporen van mijn familie. De eerste paar trainingen met mijn nieuwe ploeg zitten er nu op en ik heb zin in de trainingen, wedstrijden, bondingsweekenden en borrels (met veel tafelvoetbal!) die gaan komen dit jaar!
Heel eerlijk, de meeste gesprekken met mijn ouders en broer gaan al over roeien. Ja, het was een leuke kerst in Huize Laken!
Ik hoop dat dit je vraag heeft beantwoord.
Zelf wil ik mijn vraag stellen aan de groene Arconing(in)en: de Arco periode is helaas afgelopen, hoe kijken jullie er zelf op terug? Wat zijn jullie hoogtepunten geweest? En zijn jullie nu het is afgelopen al in een zwart gat beland of is de rust ook wel even lekker?